سوگ

Description

قلب آشفته‌ی سورنا چنان قلب پرنده­ای گمشده، از وحشت، می­تپد. از هجوم تنهایی، خود را در بستر یاد سارا سلاخی می­کند. چنان وحشی و بی­سر و پا قدم برمی­دارد که صدای له شدن زندگی زیر گام­هایش شنیده می­شود. با لباسی سراسر سیاه و خونی که به چشم می­بینم، بر تمام قامتش جاری است. دلتنگی در مقابل دردی که از دوری می­کشد، بسیار واژه­ی ناتوانی ­است. سورنا بیش از آن‌چه دل یک مرد، توان داشته باشد اندوهگین و پر از آرزوی وصال است... تمامیت «خود» او ترک برداشته، هر لحظه­، تکه­ای بر زمین می­ریزد. چه کسی می­داند در عرض یک شب، از دست دادن یک نیمه از وجودت تا چه حد آدمی را خالی می­کند؟ خالی از نبض، تپش و عشق... اکنون خمیده و مچاله از بازی نابرابر روزگار در مقابل من شکایت می­کند. از جامعه هم درد می­کشد، از آدم­هایی که خنده‌اش را بعد از سارا محکوم می­کنند یا با تعجب می­نگرند که چگونه او هنوز نفس می­کشد! او نمی­داند آدم­ها از گذران عادی روزگار پس از مرگ خود می­هراسند... اما غمی که تجربه نشود، با قطره­های اشک چشم، خودش را نشان ندهد و از گلو با فریاد عجز بیرون نریزد، در روان، ته‌نشین می­شود! قرار است این اتاق درمان، آغوشی امن برای او باشد و... خود را بکاود، دوباره بسازد و تمام غم فروخورده را بالا بیاورد...