اگر ترجمه‏هاى موجود در کتابخانه‏ها تنها راهِ مواجهه‌ی ما با نمایشنامه‏هاى خارجى باشد، در این صورت درک و دریافتمان از تاریخِ ادبیاتِ نمایشى ناکامل و مجازى خواهد بود، که این تاریخ چیست مگر سیر متونى نمایشى که هریک به دوره‏اى تعلق دارند و به جغرافیایى. در ایران بسیارند نمایشنامه‏هایی که ترجمه شده‏اند، درحالى‌که نه مهم بوده‏اند و نه در میانِ آثارِ نویسنده‏شان جایگاهى داشته‏اند. بسیارند نمایشنامه‏هایى که چنان در سیر ترجمه تحریف شده‏اند و تغییرِ شکل یافته‏اند که استناد به آن‏ها تنها ما را به تاریخى جعلى از ادبیات نمایشى مى‏رساند. بسیارند نمایشنامه‏هاى جریان‌ساز که از سیر ترجمه‏هاىِ متون نمایشى جامانده‏اند. آثارى که به هر دلیلى ـ دشوارى متن، ناهمخوانى با گفتمانِ سیاسىِ دوران، فقدانِ متـرجم بـراى بـرخـى زبـان‏ها و... ـ ترجمه نشده‏اند و عدمِ ترجمه‏شان بیش از همه دانشجویانِ تئاتر را با معضلى جدى روبه‌رو کرده است. سال هزار و نهصد و پنجاه مرزِ تاریخِ نگارشِ آثارى قرار گرفته که مى‏توانند در این مجموعه جاى ‏بگیرند، و دیگر آنکه بتوان اهمیتِ نمایشنامه را در تاریـخِ ادبیاتِ نمایشىِ جهان توجیه کرد؛ این اهمیت الزاماً جریان‌سازى نیست و مى‏تواند دلایلِ بی‌شمار دیگری را هم در بر بگیرد. مقاله‌ی تفصیلىِ پایانِ هر نمایشنامه درواقع توضیحِ اهمیت هر اثر خواهد بود. به بازىِ جامانده‏ها خوش آمدید.