نمایشنامهنویسی، آنطور که من دریافتهام، هنری است که میتوان به کسانی که ذوق و استعداد ادبی متوسطی دارند تعلیم داد، چندانکه بتوانند نمایشنامهای قابل قبول بنویسند - و این البته برای دوستدار ادبیات هدفی است والا و بسیار خواستنی. از سوی دیگر، بسیاری از نویسندگان حرفهای معاصر، نمایشنامههایی را ساخته و پرداختهاند که بسیار پایینتر از سطح ذوق و استعدادشان بوده، و علت امر همین بوده که در آن موارد بهخصوص، تخیّل خلّاقه از همگامی با خواست نویسنده بازمانده؛ نویسنده اگر از دانش کار، یعنی از اصول نمایشنامهنویسی آگاهی شایسته میداشت، بهیقین میتوانست نارساییهای کار خویش را دریابد و در اصلاحشان بکوشد. دردناک است وقتی شخص به اثری بهواقع شاعرانه برمیخورد که از هر لحاظ شایستگی این را دارد که اثری بزرگ باشد ولیکن به علت ناآگاهی نویسنده از اصول و مبادی فن به قیافهای زار و نزار ارائه شده است.
0 از 5